Εκδήλωση για τον Ήρωα Συνταγματάρχη Αντώνιο Καμπάνη

Την 22 Ιουνίου 2019 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση προ τιμή του Συνταγματάρχη Αντώνιου Καμπάνη, στο ομώνυμο χωριό το οποίο έχει λάβει προς ανάμνηση και τιμή το επώνυμό του, όπου έπεσε ηρωικά μαχόμενος την 21 09:00 Ιουνίου 1913.  Στην εκδήλωση παράστησαν ο Δήμαρχος Άνδρου, ο Πρόεδρος Συλλόγου Ανδριωτών και μέλη και υπογράφηκε σχετικό πρωτόκολλο, μεταξύ του Πολιτιστικού Συλλόγου Καμπάνη, καθόσον ο ήρωας Συνταγματάρχης καταγόταν από την Άνδρο. Ήταν μια ξεχωριστεί εκδήλωση μνήμης άρτια οργανωμένη.

Ήταν τιμή μου που ήμουν ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης. Ευχαριστώ θερμώς τον Πολιτιστικό Σύλλογο Καμπάνη για αυτή τη τιμή΄.
Παραθέτω την ομιλία  μου:

ΟΜΙΛΙΑ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019 ΧΩΡΙΟ ΚΑΜΠΑΝΗΣ

Σεβαστέ πατέρα Κυρίες και Κύριοι!

Οι νεκροί μας όταν τους λησμονούμε τότε μόνο πεθαίνουν , όλοι εμείς σήμερα  με αυτή την εκδήλωση μνήμης δεν τους ξεχνούμε τους τιμούμε,  τιμούμε έναν από αυτούς, τον Ήρωα Σχη Αντώνιο Καμπάνη

Χθες συμπληρώθηκαν 106 χρόνια από την ημέρα που το Κιλκίς είναι ελεύθερο,  106 χρόνια από τη διπλή τριήμερη εκείνη επική μάχη Κιλκίς - Λαχανά μια από τις ενδοξότερες αλλά φονικότερες μάχες της νεότερης Ιστορίας μας.  Αυτός ο τόπος είναι ποτισμένος  με το αίμα των 8828 νεκρών και τραυματισμένων αυτής της μάχης,  μεταξύ αυτών εννέα διοικητές ταγμάτων και συνταγμάτων που πήγαιναν μπροστά για να εμψυχώσουν τους μαχητές.

συνταγματάρχης Καμάρας, συνταγματάρχης Καμπάνης. σχη Παπακυριαζής που ήταν σύγγαμβρος του άλλου αετού, του ήρωα των ηρώων, Τχη Ιωάννη Βελλησαρίου, Σχης Καραγιαννόπουλος, Κορομηλάς, Διαλέτης, Κουτήφαρης, Κατσιμήδης, Ιατρίδης, Χατζόπουλος.

Στη μάχη αυτή οι Έλληνες βρέθηκαν αντιμέτωποι ενός υπεράριθμου συγκριτικά εχθρού, εμπειροπόλεμου, ριψοκίνδυνου καλά εξοπλισμένου και εδραιωμένου στην περιοχή από καιρού, το όνειρο του οποίου ήταν να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να έχει πρόσβαση στο Αιγαίο.
Δυστυχώς  οι Βαλκανικοί πόλεμοι και η μάχη αυτή έχουν επισκιαστεί  από την Μικρασιατική Καταστροφή και τον Β΄Π.Π. και δυστυχώς δεν διδάσκεται στα σχολεία. Είναι σχεδόν άγνωστη σε πολλούς,  και δεν γνωρίζουν τα νικηφόρα αποτελέσματά της με την οποία κρίθηκε η τύχη της Μακεδονίας μας ,  της Θράκης μας, και διπλασιάστηκε η Ελλάδα πληθυσμιακά και εδαφικά.

Δεν ήταν ένα θαύμα ήταν η ψυχή του Έλληνα μαχητή με μπροστάρηδες  τους ηγέτες τους, όλων των βαθμών, αλλά κυρίως των Διοικητών Συνταγμάτων και ταγμάτων, οι οποίοι τους προέτρεπαν  να ριχτούν στη μάχη με το πάμε και όχι πάτε, πρώτοι αυτοί πρόταξαν τα στήθη  και τα ξίφη τους, στον Βούλγαρο κατακτητή και έπεσαν μαχόμενοι  και όντως σε αυτή τη μάχη  η «λόγχη νίκησε το πυρ». Αυτό είναι Ελληνικό φαινόμενο, μάλιστα ο  στρατηγός Βούλγαρος Ιβανώφ ομολόγησε: «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφθεί, όλα εκτός από την τρέλα των Ελλήνων»..
Σήμερα ευλαβείς προσκυνητές όλες και όλοι εμείς συγκεντρωθήκαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής σε έναν από αυτούς τους ήρωες αυτής της τιτανομαχίας, τον Συνταγματάρχη Αντώνιο Καμπάνη, παράλληλα να  συνεορτάσουμε την αδελφοποίηση της γενέτειρας του την Άνδρο  με το χωριό αυτό που έχει πάρει το επώνυμό του όπου  έπεσε   ηρωικά  μαχόμενος .

           

            Ποιος ήταν ο  Συνταγματάρχης Καμπάνης Αντώνιος;

Γόνος μεγάλης και αρχοντικής οικογένειας της Άνδρου συγγενεύουσας με τον ηγεμόνα της Βλαχίας Νικολάου Μαυρογένους.

Ο πατέρας του, Δημήτριος Α. Καμπάνης προσέφερε εξαιρετικές υπηρεσίες κατά την επανάσταση του ‘21. Διετέλεσε μέλος των συνελεύσεων της Τροιζήνας, Επιδαύρου και Άργους, γερουσιαστής επί Καποδίστρια και σύμβουλος επικρατείας επί Όθωνα.

Ο Αντώνιος Δ. Καμπάνης γεννήθηκε στην Άνδρο το 1857. Κατατάχθηκε στο στρατό ως εθελοντής το 1877, ενώ το 1882 ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Ως Λοχαγός συμμετείχε στον ατυχή πόλεμο του 1897, εκτελώντας τα καθήκοντα του υπασπιστή της 4ης Ταξιαρχίας. Έγραψε διάφορα βιβλία και μετέφρασε το σύγγραμμα του Αυστριακού Στρατηγού Von Kuhn, «Ο ορεινός πόλεμος».

Κατά τον πόλεμο του 1912-1913 διοικούσε το 8ο Σύνταγμα Πεζικού (Μάνης). Έπεσε μαχόμενος την 21 Ιουνίου 1913 στο ύψωμα 272  λίγες ώρες πριν καταληφθεί οριστικά η πόλη του Κιλκίς. Ουσιαστικά  αποφάσισε να θυσιαστεί ο ίδιος, πηγαίνοντας πάνω σε ένα λόφο για να καταδείξει την θέση του εχθρού.

Τότε είπε στους υπόλοιπους: «Κάντε στην άκρη. Εγώ έζησα αρκετά. Εσείς είστε μικροί ακόμη. Σας περιμένουν οι οικογένειές σας».

Έπειτα καταδεικνύοντας την θέση του εχθρού είπε : «Ιδού ο δρόμος προς την νίκη». Τότε θραύσματα οβίδος  τον χτύπησαν στις διόπτρες του (κιάλια) και πριν προλάβει να αντιδράσει, έσκασε δίπλα του άλλη μια οβίδα και τον αποτελείωσε.

Η θυσία του έδειξε τον δρόμο προς την απελευθέρωση της πόλης. Το σπουδαίο αυτό περιστατικό και για την Ηρωική του αυτή προσπάθεια,  το όνομά του έγινε θρύλος στην τοπική κοινωνία του Κιλκίς.

       Το χωριό Καμπάνης, όπου έπεσε ηρωικά, έχει πάρει προς τιμή του το Επώνυμό του.

Στην περιοχή αυτή με το παλαιό όνομα Καρατζά Καδή ή Καρατζά Ντερί, το 1912 εγκαταστάθηκαν δέκα οικογένειες Ελλήνων Μακεδόνων της διασποράς. Το 1913 είχε 37 κατοίκους, ενώ το 1920, 277 με πρόσφυγες από τον Πόντο και Σαρακατσαναίοι  Με νέους πρόσφυγες από τις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης και τη Στενήμαχο Βουλγαρίας, ο πληθυσμός φτάνει το 1928 τους 931 κατοίκους. Το 1926 μετονομάζεται σε Βάλτοι και το 1955 μετονομάζεται σε Καμπάνης προς τιμήν του συνταγματάρχη Αντωνίου Καμπάνη.

Θα μου επιτρέψετε στο σημείο αυτό να αναφερθώ συνοπτικά για τη μάχη Κιλκίς και τον Ηρωικό θάνατο του Συνταγματάρχη  και θα προσπαθήσω μέσα στα στενά περιθώρια μια ομιλίας, να σας μεταφέρω σήμερα λίγο από το άρωμα  της τότε εποχής, όσο αυτό είναι εφικτό, καθόσον αυτό το υπέροχο άρωμα το δημιούργησαν και το πήραν μαζί τους οι πρωταγωνιστές αυτής της εποποιίας.

ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ ΚΙΛΚΙΣ

Η νύκτα της 20/21 Ιουνίου 1913 έχει έρθει οι ώρες ατελείωτες περνούν αργά – αργά. Απόλυτη σιγή βασίλευε πάνω από το πεδίο της μάχης.

Μια σιγή που έμοιαζε σαν να σκέπαζε στα κατάβαθα των σκοταδιών της το θάνατο που αιωρείται παντού σ΄ εκείνον  τον κρανίου τόπο.

Φύλλο δεν κουνιέται. Μόνο  κάπου - κάπου  μια ριπή πολυβόλου, σαν φλογισμένη φιδίσια γλώσσα τρυπούσε το σκοτάδι ή ένα λιανοτούφεκο, άφηνε να ξεφύγει καμιά σφαίρα με απαίσιο κρότο, που αντηχούσε στα φαράγγια και σφύριζε επάνω από τις γραμμές των τμημάτων.

Είναι η τρίτη νύκτα  που περνούν στο πόδι τα τμήματά μας.

Είναι μεσάνυκτα μέσα στην ησυχία, άρχισε ξαφνικά ένας σφοδρός βομβαρδισμός πυροβολικού στο προ του χωριού Ποταμιά τμήμα του Γαλλικού ποταμού και τάραξε όλη την περιοχή.

ΔΡΑΣΗ ΙΙ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ

Ήταν το Βουλγαρικό Πυροβολικό που έβαλε δραστικά εναντίον του 1^ου ΣΠ της ΙΙας  Μεραρχίας , που περνούσε την ώρα αυτή τον Γαλλικό για να επιτεθεί κατά του Κιλκίς νύκτα.

Ακολούθησε το 7^ο ΣΠ  και τα δύο Συντάγματα επιτίθενται κατά του Κιλκίς ακάθεκτα με την λόγχη εις το όπλο και την 4:15΄ ώρα καταλαμβάνεται η πρώτη Βουλγαρική γραμμή άμυνας. Ορμούν εκ νέου τα λιοντάρια της                   ΙΙας Μεραρχίας και την 5^η πρωινή ώρα καταλαμβάνουν και την δεύτερη γραμμή.

Καταδιώκουν συνεχώς τους φεύγοντας Βουλγάρους και σε λίγο φθάνουν τη τρίτη γραμμή άμυνάς των.

Εδώ ο ηρωικός, ο ακαταπόνητος Διοικητής του 7^ου Σ.Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ φονεύεται. Τα πυρά των πολυβόλων και του Πυροβολικού του εχθρού είναι πυκνά και φονικά και τα τμήματα γενικώς ανακόπτουν την προχώρηση τους, ενώ οι Βούλγαροι με νέες και ανέπαφες δυνάμεις αντεπιτίθενται.

Έτσι την 8^η πρωινή ώρα η θέση των τμημάτων της ΙΙ Μεραρχίας είναι κρίσιμη.

Οι Έλληνες Στρατιώτες καταπονημένοι από τις συνεχείς προσπάθειες με τεράστιες απώλειες και με το θάνατο πολλών Αξιωματικών, υπό τα δραστικά και φονικά πυρά των Βουλγάρων, αρχίζουν να κλονίζονται.

Είναι η μεγάλη στιγμή του αγώνα. Είναι η στιγμή που θα δώσει την ένδοξη νίκη ή την καταστροφή.

Είναι η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων του κάθε Αξιωματικού και οπλίτη χωριστά αλλά και όλου μαζί του τμήματος.

Είναι η στιγμή που ο καθένας πρέπει να ξεχάσει τη ζωή, να αψηφήσει το θάνατο και να προτάξει τα στήθη του σαν τείχος για να εμποδίσει τον εχθρό να περάσει.

Και πράγματι τη στιγμή αυτή όλο το μεγαλείο της Ελλάδος, όλη η ιστορία της δόξης της διέρχεται αστραπιαία από τις ψυχές των ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ.

Οι αθάνατοι μαχητές της επικής αυτής μάχης , οι αλύγιστοι ημίθεοι Αξιωματικοί και οπλίτες του 1^ου και 7^ου Συντάγματος Πεζικού, σαν ένας άνθρωπος αποφασίζουν να μείνουν επί τόπου άκαμπτοι αποφασισμένοι να πεθάνουν έστω, αλλά να μη χάσουν εκείνα που με το αίμα των συμπολεμιστών τους κέρδισαν.

Και το θαύμα γίνεται. Η κατάσταση σώζεται.

Οι λυσσαλέες αντεπιθέσεις των Βουλγάρων αποκρούονται , εκφυλλίζονται και τελικά οι ήρωες του ΚΙΛΚΙΣ διατηρούν τις θέσεις τους, ανανεώνουν τις δυνάμεις τους και αρχίζουν πάλη από την 9^η πρωινή ώρα να επιτίθενται.

Με τη λόγχη πλέον κρίνεται η μάχη για την κατάληψη του ΚΙΛΚΙΣ.

Οι γενναίοι μας Στρατιώτες  με τους Ηρωικούς τους Αξιωματικούς ορμούν μέσα στη φωτιά αψηφούν κάθε κίνδυνο και με σκληρό αγώνα σώματος προς σώμα με τη λόγχη, με τα νύχια και με τα δόντια κατόρθωσαν να καταλάβουν όλα τα Βουλγαρικά οχυρά στην περιοχή πλην του υψώματος 271.

Η ώρα είναι 09:30’ οι Βούλγαροι κρατούν γερά ακόμη το μόνο ύψωμα που τους έμεινε, το ύψωμα 271 με μια διλοχία. Είναι το τελευταίο έρεισμά τους και με λύσσα προσπαθούν να το κρατήσουν, ελπίζοντας πως με τις ενισχύσεις θα ανακαταλάβουν τα υψώματα που έχασαν.

Η ώρα είναι κρίσιμη και από στιγμή σε στιγμή αναμένονται νέες εχθρικές αντεπιθέσεις. Κάθε στιγμή που περνά χωρίς να πέσει το ύψωμα 271 μεγαλώνει τον κίνδυνο των τμημάτων μας.

Η κατάσταση είναι τέτοια που δεν παίρνει αναβολές, δεν χρειάζεται πολλές σκέψεις και μεγάλα σχέδια, αλλά χρειάζεται άφθαστο θάρρος και μεγάλες αποφάσεις.

Και πράγματι η μεγάλη απόφαση ελήφθη.

Ο Ταγματάρχης ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ, ο οποίος ανέλαβε τη Διοίκηση του 7^ου Σ.Π. (σε αντικατάσταση του φονευθέντος Διοικητού Αντισυνταγματάρχη καραγιαννοπούλου) με του Λόχους των Λοχαγών Ολυμπίου, Παπαγιάννη και Καρκαντζού καταβάλλει μία ύστατη προσπάθεια.

Οι στρατιώτες μας ακάθεκτοι ορμούν κατά του υψώματος 271 ο Στρτης Δουκάκης Κων/νος πηδά πρώτος μέσα στα χαρακώματα και με τη λόγχη του φονεύει τον Ταγματάρχη Βούλγαρο Διοικητή.

Καταφθάνουν και άλλοι Στρατιώτες η πάλη γενικεύεται και με κάθε μέσο σε στιγμές πραγματικής αλλοφροσύνης και απερίγραπτου μεγαλείου κατορθώνουν την 10:30’ να καταλάβουν το ύψωμα 271.

Έτσι κατελήφθη και το τελευταίο οχυρό του εχθρού στο Ανατολικό τμήμα της Βουλγαρικής οχυρωματικής γραμμής.

Οι απώλειες μας είναι τεράστιες αλλά δεν τους μένει τώρα παρά να καταδιώξουν τον εχθρό, ο οποίος νικημένος πλέον και απειλούμενος με κύκλωση αρχίζει να συμπτύσσεται.

Ας δούμε τώρα που εξελίχθηκε ο αγώνας στη Μεραρχία του Συνταγματάρχη Καμπάνη:

ΔΡΑΣΗ ΙV ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ

Την 04:00΄ ώρα το 9^ο Σ.Π. της (4^η) IV Μεραρχίας εξορμά. Η ώρα παρέρχεται και με μεγάλη δυσκολία και πολλές απώλειες κατορθώνει να προχωρεί, ώσπου τελικά καθηλώνεται προ των αμέσως Β. Α. υψωμάτων Κρηστώνος.

Αριστερά αυτού προς τον Σ.Σ. Κρηστώνος και τα Δυτικώς αυτού υψώματα κινείται το 8^ο Σ.Π. που τα δραστικά και φονικότατα πυρά του εχθρού υποβοηθούμενα και από την εκ της φύσεως του εδάφους δεν το αφήνουν να προχωρήσει παρά ελάχιστα μόνο και του επιφέρουν πολλές απώλειες.

Ο Διοικητής του Συντάγματος ΚΑΜΠΑΝΗΣ για να ενθαρρύνει και παρασύρει το Σύνταγμά του  τίθεται επικεφαλής και πρώτος αυτός ως απλός ακροβολιστής προχωρεί προς τη νίκη, πλησιάζει προς το ΚΙΛΚΙΣ. Τα υψώματα του ΚΡΗΣΤΩΝΟΣ καταλαμβάνονται, νέα όμως πιο ισχυρά παρουσιάζονται. Οι βούλγαροι κατέχουν την γραμμή των γύρω υψωμάτων .

Η νέα εξόρμηση των ηρώων του 8^ου Σ.Π. αρχίζει η ώρα είναι 7^η πρωινή και τα τμήματα , άφοβα αγέρωχα, υπερήφανα , αψηφώντας τα πυκνά πυρά των Βουλγάρων, εξορμούν και χωρίς να λογαριάσουν απώλειες, προχωρούν βραδέως μεν αλλά σταθερά και συνεχώς πλησιάζουν τις θέσεις του εχθρού.

Τα πολυβόλα και τα κανόνια ξερνούν με όση ταχύτητα μπορούν φωτιά και σίδερο για να καταστρέψουν τους επιτιθέμενους.

Στο λιοπύρι του καλοκαιριού αυξάνουν οι φλόγες των καιόμενων σπαρτών που αρπάζουν φωτιά από τις οβίδες.

Οι Έλληνες ημίθεοι όμως προχωρούν, αγνοούν τα πάντα.

Είναι το τελευταίο τους άλμα, είναι η στιγμή που θα δώσει τη νίκη σ΄ εκείνον που  θα μπορέσει να κρατήσει το ύψωμα.

Οι Βούλγαροι αντεπιτίθενται, προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν αυτό το ύψωμα. Η πάλη σκληρή, ντουφεκιά σχεδόν δεν πέφτει καμιά απ όλους τους άνδρες που βρίσκονται στο ύψωμα.

Η σφαίρα έχει παραχωρήσει τη θέση της στη λόγχη που και αυτή σιγά – σιγά παραχωρεί τη θέση της στο μαχαίρι στα δόντια, στα νύχια.

Και πράγματι το ύψωμα γέμισε από πτώματα από κορμιά μαχητών Ελλήνων και Βουλγάρων, ενώ μερικοί ακόμη 3- 4 που επιζούν τρέχουν ταχύτατα για να φύγουν, να σωθούν πίσω από το ύψωμα Καμπάνη, ταυτόχρονα δε 5-6 Έλληνες που κρατούν το ύψωμα έχουν καταλάβει θέσεις βάλλουν τους φεύγοντας Βουλγάρους και περιμένουν νέα τμήματα για να συνεχίσουν  τον τιτάνιο αγώνα τους.

Γι΄ αυτό ο ακούραστος, ο αλύγιστος Σχης Καμπάνης   ο Διοικητής του 8^ου Σ.Π., τρέχει καβάλα στο άλογό του, εμψυχώνει τους άνδρες του που επιτίθενται τώρα και ανέρχεται στο ύψωμα  με τους πρώτους άνδρες, σαν απλός ακροβολιστής, αυτός ο θαυμάσιος Έλληνας, ο ήρωας Σχης δείχνοντας την Ελληνική παλληκαριά και το μεγαλείο της φυλής του.

Αλλά η τύχη τον ζηλεύει, φθονεί την παλληκαριά του και την ηρωική ψυχή του και δεν τον αφήσει να δει το ΚΙΛΚΙΣ  ελεύθερο που τόσο επιθυμεί.

Μια οβίδα εχθρικού πυροβολικού εκρήγνυται μπροστά του και τον γεμίζει τραύματα.

Ο ήρωας αυτός Συνταγματάρχης πέφτει από ο άλογο του και μέχρι να μεταφερθεί για να επιδεθεί εκπνέει, ή ώρα είναι 09:00΄το πρωί .

Ο θάνατος του γενναίου Συνταγματάρχη γίνεται γνωστός στους άνδρες του που στο άκουσμά του κάνουν φτερά, λυσσούν από μανία εκδικήσεως και αψηφούν τα θεριστικά πυρά του εχθρού, υπερπηδούν κάθε εμπόδιο και παρά την πείσμονα αντίσταση των Βουλγάρων, προχωρούν για να καταλάβουν το τελευταίο ύψωμα.

Το ύψωμα αυτό κατέχει μια Βουλγαρική διλοχία με Διοικητή τον Ταγματάρχη Κορολώφ πραγματικά σκληρό πολεμιστή και αποφασισμένο να κρατήσει ύψωμα πάση θυσία.

Οι Έλληνες μαχητές άρχισαν να ανέρχονται στο ύψωμα από τα ανατολικά με επικεφαλής τη σημαία του Συντάγματος.

Ο Βούλγαρος Ταγματάρχης βλέπει τους Έλληνες ν΄ ανέρχονται στο ύψωμα βγαίνει από τη θέση του προωθείτε και αυτός για να εμψυχώσει  τους άνδρες του και να βοηθήσει κι΄ αυτός με το πιστόλι του τους αμυνόμενους στρατιώτες του, πυροβολεί και τραυματίζει ένα παραστάτη της σημαίας.

Αλλά η Ελληνική ψυχή πλέον δεν λυγίζει, η ορμή των Ελλήνων είναι ασταμάτητη .

Ένας Έλληνας ημίθεος ένας Λοχίας έχει προχωρήσει μέσα στα Βουλγαρικά χαρακώματα και ορμά επάνω στο Βούλγαρο Ταγματάρχη με το μαχαίρι του στο χέρι για να τον φονεύσει και ύστερα από σκληρή πάλη το κατορθώνει.

Το ύψωμα τώρα σιγά – σιγά έρχεται στα χέρια των Ελλήνων, οι στρατιώτες  μας ανέρχονται επ αυτού και η γαλανόλευκη καρφώνεται στο πιο ψηλό σημείο του ύστερα από 500 περίπου χρόνια.

13:00 οι καμπάνες στον Άγιο Γεώργιο κτυπούν χαρμόσυνα το ΚΙΛΚΙΣ φλέγεται, αφού πυρπολήθηκε από τους αποχωρούντες Βουλγάρους, όμως είναι πλέον ΕΛΕΥΘΕΡΟ.

(Στ. Λίβα «Η παλιά, μικρή μας πόλη», σελ. 179, Αθήνα 1988).

«Ένα απέραντο “Εθνικό Νεκροταφείο”, που κρύβει στα σπλάχνα του τα κορμιά χιλιάδων παλληκαριών, είναι ο τόπος μας. Και πάνω στα κορμιά αυτά στήθηκαν τα θεμέλια αυτής της πόλης. Και το σιτάρι που φτιάχνει το ψωμί μας θεριεύει και μεστώνει ρουφώντας από τη γη αίμα αντί για νερό.

Κάθε λόφος γύρω μας κι ένας “κρανίου τόπος”. Κάθε χωράφι κι ένας «αγρός αίματος» για να χρησιμοποιήσω τους χαρακτηρισμούς του Ευαγγελίου που τόσο ταιριάζουν στην περίπτωση.

Τα πρώτα χρόνια, τ’ αλέτρια που όργωναν τη γη, έφερναν στην επιφάνεια λευκά κόκκαλα, “κόκκαλα Ελλήνων ιερά”, αντάμα με σκουριασμένες ξιφολόγχες και δερμάτινες παλάσκες περασμένες σε ζωστήρες που έζωναν, κάποτε, λυγερά σώματα παλληκαριών. Κι όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε να θυμόμαστε πως κάποτε, σκάβοντας τις αυλές των σπιτιών μας είχαμε βρει σκουριασμένα όπλα κι ανθρώπινα κόκκαλα.

Σαν στοιχειωμένος έμοιαζε το τόπος μας και τα παιδιά φοβόταν να βγουν το βράδυ από τα σπίτια τους.

Θυμάμαι τους πρώτους περιπάτους που κάναμε με το νηπιαγωγείο, εκεί κοντά στους πρόποδες του Άη-Γιώργη. Η δασκάλα μας έλεγε ότι οι παπαρούνες στον τόπο μας είναι πιο κόκκινες από αλλού “γιατί παίρνουν το χρώμα τους από το αίμα των σκοτωμένων παλληκαριών”. Κι εμείς διστάζουμε να τις κόψουμε, από φόβο, μήπως  και ματώσουμε τα χέρια μας».

Αν σκοτωθώ

Να μη με κλάψετε.

Να με αφήσετε στο χώμα της Μακεδονίας να ηρεμήσω.

Τη στολή μου να μη μου τη βγάλετε για μένα αυτή είναι η δόξα μου.

Πεθαίνοντας θα αποτελεί το σάβανό μου.

Από τα πόδια μου δεν θα μου βγάλετε τις αρβύλες.

Το όπλο μου από τα χέρια μου δεν θα το πάρετε, αυτό για μένα θα αποτελεί σύμβολο στον τάφο μου να μη σβήσετε το αίμα από τα τραύματά μου.

Την τυφλή σφαίρα από το στήθος μου να μη μου την αφαιρέσετε, αυτή για μένα θα αποτελεί μετάλλιο.

Σεβαστέ Πατέρα κυρίες και κύριοι

Η σημερινή αυτή εκδήλωση στη μνήμη του Σχη Αντώνιου Καμπάνη,  πέραν από την ιστορική της αναδρομή, αποτελεί φόρο τιμής και μνήμης για όλους αυτούς που θυσιάστηκαν ή συνέβαλαν  κατά οποιοδήποτε τρόπο στους Βαλκανικούς πολέμους, για την απελευθέρωση των εδαφών της Μακεδονίας μας.

Αποτελεί ένα ταπεινό κλωνάρι δάφνης για εκείνους που διπλασίασαν την Πατρίδα μας, ένα λουλούδι και ένα κερί στον τάφο τους.

Είναι ένα μήνυμα, για τούτες τις κρίσιμες ημέρες που περνά και πάλι η Πατρίδας μας, της κρίσης των ηθικών Αξιών, των Ιδανικών και των Οραμάτων, τα οποία σκιάζονται κάτω από τους οικονομικούς δείκτες.

Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα διαφορετικό εχθρό, μια διαφορετική μορφή πολέμου, όμως πρέπει να πολεμήσουμε και θα πολεμήσουμε, πρέπει να αγωνισθούμε και θα αγωνισθούμε.

Για αυτόν τον πόλεμο για αυτό τον αγώνα, χρειαζόμαστε όπλα και εφόδια και έχουμε την Πίστη μας, την αγάπη μας στην ΕΛΛΑΔΑ, την Ελευθερία, την Οικογένεια, τα Ιδανικά μας. Έχουμε τα παραδείγματα μας ένα από αυτά είναι ο Ανδριώτης Σχης Καμπάνης .

Τούτα τα χώματα που πατούμε σήμερα εμείς, έχουν  ποτιστεί με το αίμα των ηρώων της μάχης Κιλκίς οι οποίοι  έσπειραν τα σιτοχώραφα του ΚΙΛΚΙΣ με τα κορμιά τους και άνθισε η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Πριν κλείσω την ομιλία μου  θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου τα μέλη του Δ. Σ αλλά κυρίως την Γραμματέα κ. Μαραγκουδάκη για τη τιμή που μου έκαναν να είμαι ο κεντρικός ομιλητής αυτής της εκδήλωσης μνήμης και αδελφοποίησης της γενέτειρας του Σχη Καμπάνη και του ομώνυμου χωριού, όπου έπεσε ηρωικά.  Ένωση Ανδρίων  .

Θα κλείσω την ομιλία μου   με ένα δίστιχο αφιερωμένο στους Ήρωες αυτούς που  εμπνεύστηκα  κατά τον εορτασμό των 100 χρόνων απελευθέρωσης του Κιλκίς  το 2013

 «ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ»

Ήρωες των Βαλκανικών μαχών

Σας έχουμε στη καρδιά μας

Κι΄ ας είστε 100 ετών

Είστε τα πρότυπά μας.

Αφήσατε συγγενείς γυναίκες και παιδιά

Πολεμήσατε  σαν μια γροθιά

Και πέσατε Ηρωικά

Στη μάχη Κιλκίς και Λαχανά.

Μαυρογόνατος Ευάγγελος Κιλκίς 2013

 «ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ ΣΑΣ»

Σας ευχαριστώ

Σχετικό βίντεο

Share on Google Plus

About ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΥΡΟΓΟΝΑΤΟΣ

Απόστρατος Αξιωματικός, Αρθρογράφος,Ιστορικός Ερευνητής