Ο Μακεδονικός Αγώνας όντως υπήρξε η αφετηρία των
νικηφόρων απελευθερωτικών αγώνων του 1912 -1913 και η δικαίωση δεν άργησε να
έρθει.
Και στους πολέμους αυτούς οι Κρητικοί δεν έμειναν ουδέτεροι και αμέτοχοι, ανεξάρτητα αν η Κρήτη - Η Κρητική Πολιτεία - βρισκόταν ακόμη κάτω από την επικυριαρχία του Σουλτάνου και οι Κρητικοί παρέμειναν εντός εισαγωγικών «Τούρκοι υπήκοοι». Όμως, στην Κρήτη η επιστράτευση προχωρούσε παράλληλα με εκείνην (17 Σεπτεμβρίου 1912) στην υπόλοιπη χώρα και μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου συγκροτήθηκαν 16 λόχοι, οι οποίοι μόλις κηρύχθηκε ο πόλεμος μεταφέρθηκαν στον Πειραιά. Με αυτούς και άλλους που στάλθηκαν στη συνέχεια από την Κρήτη συγκροτήθηκαν στην Αθήνα τέσσερα Τάγματα Κρητών, από τα οποία τα τρία αποτέλεσαν το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών που διατέθηκε στο Στρατό Ηπείρου και το 4ο Τάγμα στο Στρατό Θεσσαλίας, ως Ανεξάρτητο Τάγμα.[12]
Στις 5 Οκτωβρίου που κηρύχθηκε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος, το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών έφθασε με πλοία στον Πειραιά. Οι Κρητικοί παρήλασαν παρατεταγμένοι, ευθυτενείς, αγέρωχοι προς την Αθήνα και έγιναν αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων σε ένα παραλήρημα εθνικού ενθουσιασμού. Ας μη ξεχνάμε ότι οι Κρητικοί είχαν γίνει θρύλος στην ελληνική συνείδηση για τις ατελείωτες επαναστάσεις τους (πάνω από 30). Και βέβαια, ένιωθαν να τους συνοδεύει η αίγλη του Κρητικού Πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου, ο οποίος αποτελούσε έναν ισχυρό πόλο έλξης για κάθε Κρητικό. Μάλιστα, ο ίδιος ο Βενιζέλος στις 14 Οκτωβρίου 1912, παράδωσε στον Διοικητή Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Λάμπρο Συνανιώτη τη σημαία του Συντάγματος και υπήχθη στον Στρατό Ηπείρου, όπου έλαβε μέρος στις μάχες Πέντε Πηγαδιών (24-27 Οκτωβρίου), Πεστών (29 Οκτωβρίου), και από το Δεκέμβριο 1912 μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου 1913 στις θρυλικές και φονικές μάχες Αετοράχης, Μανωλιάσας και Μπιζανίου. Ο Κωστής Καπιδάκης, εθελοντής φοιτητής της Νομικής στον «Ιερό Λόχο Κρητών Φοιτητών» και μετέπειτα προϊστάμενος της Γραμματείας του Εφετείου Κρήτης γράφει:
«Εκ των 1400 ανδρών του Τάγματος που είχε ενταχθεί ο Λόχος Φοιτητών έμειναν ζώντες 567. Οι λοιποί 833 είχαν πέσει στο πεδίο της Μάχης και το Τάγμα οργανώθηκε σε Διλοχία»[13]
Ο «ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ ΚΡΗΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ» υπαγόταν στο 1ο Τάγμα Κρητών του Ανεξάρτητου Συντάγματος Κρητών. Ο ιερολοχίτης Ιωάννης Κ. Χατζιδάκης, και μετέπειτα γεοπόνος, στο βιβλίο του «Ηρώον Πολεμιστών» το 1927, μας δίνει μια πλήρη και συνοπτική εικόνα της οργάνωσης και της δράσης αυτού του ηρωικού λόχου. Γράφει:
«Ο κρητικός Εθελοντικός Λόχος απετελέσθη εκ 250 φοιτητών και σπουδαστών, οίτινες εγκαταλείψαντες τα μαθητικά θρανία, έσπευσαν αμέσως μετά την κήρυξιν των Βαλκανικών Πολέμων αυθορμητως να χύσωσιν και αυτοί το αίμα των ως Ιερολοχίται του 1821, υπέρ της απελευθερώσεως των υπό τον Τουρκικόν Ζυγόν στεναζόντων αδελφών μας.
Έλαβον μέρος απ’ αρχής μέχρι τέλους εις την γιγαντομαχίαν του Ηπειρωτικού Αγώνος. Διεδραμάτισαν κύριον ρόλον εις την μάχη των Πεστών, κυριεύσαντες και δύο πυροβολα- πρώτοι εισελθόντες εις Πεστά...
Η 21η Φεβρουαρίου 1913,ημέρα παραδόσεως του Μπιζανίου, εύρεν αυτούς απέναντί του και εις απόστασιν 200 μόλις μέτρων. Αλλά και το έγγραφον της παραδόσεως των Ιωαννίνων κατατέθη εις χείρας των. Και δι’ αυτών, μεταβιβάσθη εις Γενικόν Αρχηγείον...
Εις τον Δεύτερον Βαλκανικόν Πόλεμον, τον κατά της Βουλγαρίας, εισήλθον εις Ξάνθην και Γκιουμουλτζίναν (Κομοτηνή). Διέτρεξαν μέγα μέρος της Μακεδονίας και της Θράκης.
Έφθασαν νικηταί μέχρι της Ροδόπης και πέραν του Νευροκοπίου, ότε επρόλαβεν την προέλασίν των η συνθήκη ειρήνη ς- διότι άλλως, θα εισήρχοντο εις Σόφιαν...
Ο Λοχαγός των Πέτρος Σαλταμπάσης, εφονεύθη εις Μπιζάνι. Ο διοικητής του Τάγματος Σταύρος Ρήγας, ετραυματίσθη εν μέσω αυτών.
Αι απώλειαι του Λόχου Κρητών Φοιτητών εις νεκρούς, τραυματίας και θανόντας εκ των κακουχιών του πολέμου, υπερέβησαν τους 160 εκ των 250 που αποτελούν αρχικώς το σύνολον.»[14]
Το 4ο Τάγμα Εθελοντών Κρητικών με Διοικητή τον Ταγματάρχη Γεώργιο Π. Κολοκοτρώνη, εγγονό του Θ. Κολοκοτρώνη,[15] (σκοτώθηκε στις 12 Ιουλίου 1913, μαχόμενος στην Άνω Τσουμαγιά), διατέθηκε στο Στρατό Θεσσαλίας, στην VII Μεραρχία. Πολέμησε ηρωικά στα Στενά της Πέτρας, στην απελευθέρωση της Κατερίνης (15 Οκτ. 1912), στη Μάχη των Γιαννιτσών (19-20 Οκτ.1912) και ήταν το πρώτο Τάγμα που εισήλθε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1912, ως εμπροσθοφυλακή της Μεραρχίας.[16]
Στο Τάγμα αυτό υπηρετούσε και ο Ανθ/γος Ιωάννης Αλεξάκης (1885-1985), μετέπειτα Αντιστράτηγος (μια εξαίρετη στρατιωτική και συγγραφική φυσιογνωμία). Κατά το Β’ Βαλκανικό Πόλεμο το τάγμα έλαβε μέρος στη Μάχη του Κιλκίς- Λαχανά (19- 21 Ιουνίου 1913), ενταγμένο στην VI Μεραρχία. Επίσης, έλαβε μέρος στην απελευθέρωση του Σιδηροκάστρου (26-27 Ιουνίου 1913) και έφθασε μέχρι Τσουμαγιά (12-14 Ιουλίου 1913). Οι απώλειες του τάγματος αυτού ήταν οι μεγαλύτερες από όλες τις άλλες αντίστοιχες μονάδες του Ελληνικού Στρατού (από τους 1000, επέζησαν μόνο 50!) του ελληνικού στρατού.
Αποκορύφωμα της συμμετοχής και της συμβολής των Κρητικών για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912- 1913 αποτελούν και οι μαθητές του Γυμνασίου Χανίων[17]. Στον προαύλιο χώρο του 1ου Γυμνασίου Χανίων υπάρχει το μνημείο που απαθανατίζει τους 40 νεκρούς μαθητές.
Στις τρεις πλευρές του μνημείου είναι χαραγμένα τα ονοματεπώνυμα των μαθητών και στην πρόσοψη οι παρακάτω στίχοι:
«ΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΗΝ ΤΙΜΗ
ΜΕ Τ’ ΑΡΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
ΕΤΡΕΞΑΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΚΟΛΕΙΟ
ΣΤΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΑ ΜΕΡΗ.
ΜΑ ΒΟΛΙ ΜΑΥΡΟ ΞΕΣΚΙΣΕ
ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΣΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΝ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟ
ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ
ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΙΜΗΘΗΤΕ ΜΑΣ
ΣΑΝ ΤΟ ΖΗΤΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ
ΤΟΝ ΝΙΚΗΤΗ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΕΙΝΕ ΧΑΡΑ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ»
Ως εθελοντές κατατάχτηκαν στο Στρατό (VII Mεραρχία) και οι δύο γιοι του Ελ. Βενιζέλου. Ο 19χρονος Κυριάκος και ο 18χρονος Σοφοκλής, εύελπις τότε, ως Λόχίας. Στο Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών υπήγοντο επίσης ο Λόχος των εξ Αμερικής εθελοντών, ο Λόχος Διδασκάλων (ήταν εύκολο οι Κρητικοί δάσκαλοι, ως Τούρκοι υπήκοοι να υπηρετήσουν στη Μακεδονία) κ.ά. Η δύναμή του ανερχόταν στους 3500 εκπαιδευόμενους και ετοιμοπόλεμους άνδρες. Στο Σύνταγμα υπηρετούσαν οι Κρητικοί Ανθυπολοχαγοί: Αλεξάκης Ιωάννης, Αρχαύλης Ιωάννης, Γερουκάκης Ιωάννης, Γυπαράκης Ανδρέας, Κλωνιζάκης Αντώνης, Κούνδουρος Ρούσσος, Λαγουμιτζάκης Ιωάννης, Λιναρδάκης Εμμανουήλ, Μαρινάκης Ιωάννης, Μαρινάκης Σταύρος, Νάθαινας Α, Ξυλούρης Μιχαήλ, Παπαδάκης Νικόλαος, Παπαδογιάννης Εμμανουήλ, Πατεράκης Μιχαήλ, Στρατίκος Στρατής κ.ά.
Αξίζει να μνημονεύσουμε τον πρώτο πανεπιστημιακό δάσκαλο Χρήστο Μακρή από τα Σελλιά Ρεθύμνου, εθελοντή στο Σώμα των 120 ανδρών του συνεπαρχιώτη του Στυλιανού Κλειδή, ο οποίος ανέλαβε και το Σώμα μετά τον θάνατο του Κλειδή. Έπεσε, ηρωικά μαχόμενος, στο Δρίσκο Ιωαννίνων, στις 28 Νοεμβρίου 1912, σε ηλικία 32 ετών. Στην κεντρική είσοδο του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη στήλη στην οποία αναγράφεται: «Χρήστος Μακρής, υφηγητής Θεολογίας, έπεσεν εις τους κατά των Τούρκων Πολέμους 1912 - 1913».
Η Κρήτη, όπως είναι γνωστό, παρέμενε ακόμα κάτω από την επικυριαρχία του Σουλτάνου[18], ο οποίος «θα χαλούσε τον κόσμο» με διεθνή διαβήματα, αν η Κρητική Πολιτεία διατηρούσε στρατό. Όμως, πολύ προνοητικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντί για στρατό που θα προκαλούσε έντονες αντιδράσεις είχε ιδρύσει το 1907 την «Πολιτοφυλακή» ως επικουρικό σώμα της Χωροφυλακής, με αρχηγό τον Ταγματάρχη Πυροβολικού Ανδρέα Μομφεράτο « για την εξασφάλιση της εσωτερικής τάξης στην Κρήτη και την προστασία της », ώστε να αναγκαστούν εκ των πραγμάτων οι λεγόμενες Προστάτιδες Μεγάλες Δυνάμεις να αποχωρήσουν από το νησί. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχε προνοήσει ο Βενιζέλος. Δηλαδή, μετά την ίδρυση της «Πολιτοφυλακής» το 1907, οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1908 δήλωσαν ότι θα αποχωρήσουν τμηματικά. Και στις 13 Ιουλίου 1909 έφυγαν από την Κρήτη και οι τελευταίοι Ευρωπαίοι στρατιώτες. Ωστόσο, με την πρόσκληση μιας κλάσης περίπου 1000 ανδρών, για την Πολιτοφυλακή, κάθε χρόνο, στο τέλος του 1912 είχαν εκπαιδευτεί περίπου 5.000 άνδρες. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι Κρητικοί στους Βαλκανικούς Πολέμους βρέθηκαν εκπαιδευμένοι και ετοιμοπόλεμοι. Στην πραγματικότητα η «Πολιτοφυλακή» ήταν τακτικός στρατός. Επικεφαλής και εκπαιδευτές τέθηκαν τον πρώτο χρόνο 40 αξιωματικοί και 80 υπαξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, οι οποίοι φαινομενικά διαγράφτηκαν από τη δύναμη του για να μη δημιουργηθούν τουρκικές αντιδράσεις. Συγκροτήθηκαν 2 τάγματα. Το πρώτο με έδρα τα Χανιά και το δεύτερο το Ηράκλειο και εξοπλίστηκαν με τουφέκια Μάνλιγχερ.
Το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών εκτός από την κύρια δράση του στην Ήπειρο (Μάχες Αργυροκάστρου, Πρεμέτης, Κορυτσάς, Μοσχόπολης κ.ά.) τις οποίες δεν θα αναλύσουμε [19], στις αρχές Ιουλίου 1913 μεταφέρθηκε από τους Αγίους Σαράντα στην Καβάλα, εκτός από το ΙΙΙ Τάγμα του, που παρέμεινε στην Κορυτσά. Έλαβε μέρος στην απελευθέρωση της Ξάνθης (13 Ιουλίου 1913), της Κομοτηνής (15 Ιουλίου 1913) και πολεμώντας έφθασε μέχρι το Νευροκόπι (24 Ιουλίου 1913). Στις 14 Αυγούστου 1913 μετονομάστηκε σε 14ο Σύνταγμα Πεζικού και τέλος στις 8 Ιανουαρίου 1914 επανήλθε στα Χανιά, όπου έγινε δεκτό με παλλαϊκό ενθουσιασμό και έτυχε λαμπρής πανηγυρικής υποδοχής.[20]
Επιπλέον του ελληνικού Τακτικού Στρατού και του «Εθελοντικού Στρατού της Κρήτης» δημιουργήθηκαν τα εθελοντικά σώματα των «Προσκόπων», τα οποία πολλαπλώς ενίσχυσαν και βοήθησαν τον Τακτικό Στρατό, πολεμώντας για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Οι εθελοντές αυτοί, αφού έδωσαν τον όρκο του στρατιώτη και οργανώθηκαν σε ιδιαίτερα τμήματα, σώματα εθελοντών, με επικεφαλής αξιωματικούς ή οπλαρχηγούς εντάχθηκαν στο στρατό Θεσσαλίας και στο Στρατό ηπείρου, αναλαμβάνοντας διάφορες αποστολές στη διάρκεια του πολέμου. Συνολικά οργανώθηκαν 77 Σώματα Κρητών εθελοντών δύναμης 3.556 ανδρών, 9 Μακεδόνων δύναμης 211 ανδρών, 9 Ηπειρωτών δύναμης 446 ανδρών. Οι εθελοντές Πρόσκοποι από τα λοιπά μέρη της Ελλάδας ανήλθαν σε 1812 άνδρες. Από το σύνολο των 6.025 εθελοντών, οι 3.556 από την Κρήτη και από τα 95 εθελοντικά Σώματα, τα 77 ήταν από την Κρήτη.[21] Στα σώματα αυτά συμμετείχαν όλοι σχεδόν οι Μακεδονομάχοι του Μ.Α., ως αρχηγοί Σωμάτων, Οπλαρχηγοί, Πράκτορες, Οπλίτες κτλ. οι οποίοι είχαν μεγάλη πολεμική εμπειρία και γνώση της Μακεδονίας και είχαν πάρει διαστάσεις γιγάντων στη συνείδηση του λαού.
Η συμβολή και οι θυσίες των Κρητικών στο Μακεδονικό Αγώνα 1903- 1908 και στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, ήταν όντως μεγάλη, αποτελεσματική, ηρωική, αξιοθαύμαστη, και, αποκλειστικά ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ. Τα όσα ανέφερα σε γεγονότα, χρονολογίες, αριθμούς και ονόματα δεν ήταν καθόλου υπερβολικά, ούτε εγκωμιαστικά, ούτε πολλά. Ταπεινά εξιστόρησα ορισμένες πολεμικές δραστηριότητες, πρόβαλα, ίσως, μόνο λίγους ήρωες, ελάχιστους πρωταγωνιστές και μερικούς Κρητικούς, καταθέτοντας με τον «πρέποντα λόγο» τα απαραίτητα στοιχεία. Ο μεγάλος Κρητικός Καζαντζάκης δίνει τη γενική εξήγηση γράφοντας:
«... Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο μια άλλη χώρα, όπου οι άνθρωποί της βλέπουν τον πόνο, την θυσία, την ατομική τους καταστροφή από τόσο ύψος... Υπάρχει και κάτι άλλο όμως στην Κρήτη. Υπάρχει κάποια φλόγα- ψυχή. Κάτι πιο πάνω απ΄ τη ζωή και απ’ το θάνατο, που είναι δύσκολο να το ορίσεις. Υπάρχει αυτή η περηφάνια, το πείσμα, η παλικαριά, η αψηφισιά μαζί τους...».[22]
Πέρασαν 100 και πλέον χρόνια από την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα, 93 από την έναρξη των νικηφόρων Βαλκανικών Πολέμων και 92 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. (1 Δεκεμβρίου 1913).
Επάξια, λοιπόν, και εφέτος με συγκίνηση, ευλάβεια, υπερηφάνεια και θαυμασμό τιμούμε όλους εκείνους τους στρατευμένους και εθελοντές όλης της Ελλάδας, που πολέμησαν, δεινοπάθησαν, τραυματίστηκαν και θυσιάστηκαν στο βωμό του μεγάλου εθνικού χρέους, απελευθερώνοντας τη Μακεδονία, την Ήπειρο και την Κρήτη.
Δυστυχώς, και σήμερα η Μακεδονία μας βρίσκεται σε υψηλό βαθμό επικαιρότητας και σφετερισμού του ονόματός της [23] και οι ευχές όλων μας είναι να έχει την καλύτερη εθνική έκβαση.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΠΗΓΕΣ
1.ΑΛΕΞΑΚΗΣ, Ιωάννης, Αντιστράτηγος ε.α. , «Ο πρώτος στρατός της Κρήτης»
2.ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ο Μακεδονικός Αγώνας και τα γεγονότα στη Θράκη 1904- 1908», Αθήνα 1998, (1979)
3. ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ο Ελληνικός Στρατός κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912- 1913», τόμος Α’. 1988 (1932), Τόμος Β’ 1991 (1932)
4. ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1821- 1997», Αθήνα 1997 (1957)
5. ΔΕΤΟΡΑΚΗΣ, ΘΕΟΧΑΡΗΣ, «Ιστορία της Κρήτης», Ηράκλειο, 1990
6. Δήμος Χανίων «Ημερολόγιο 2004»
7. Καλλιτεχνικός Σύλλογος Χανίων, «Κρητικές Μαδάρες», Ημερολόγιο 1991, Χανιά 1991
8. ΚΕΛΑΪΔΗΣ, ΠΑΡΙΣ, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995
9. ΚΟΡΝΑΡΟΣ, ΒΙΤΖΕΝΤΖΟΣ, «Ερωτόκριτος», Βενετία 1713
10. ΜΑΝΤΑΚΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ, «Κρήτες Μακεδονομάχοι 1903- 1912», Πολεμικό Μουσείο Χανίων, Χανιά, 1997
11. ΜΑΝΤΑΚΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ, « Μακεδονικός Αγώνας 1903- 1912», Χανιά, 2005
12. Μνημείο Πεσόντων Μακεδονομάχων Μαθητών 1ου Γυμνασίου Χανίων 1912- 1913 (Αποκαλυπτήρια 25 Μαρτίου 1921)
13. ΜΟΔΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ, «Στα Μακεδονικά βουνά», έκδ. Ράλλη, Αθήνα, 1930,
14. ΜΟΔΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ, «Μακεδονικός Αγών και Μακεδόνες Αρχηγοί», Θεσσαλονίκη, 1950
15. ΜΟΔΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ «Ο Μακεδονικός Αγώνας ...», Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη, 1967
________________________________________
[1] Γερμανού Καραβαγγέλη: «Ο Μακεδονικός Αγώνας», Αρχείο Μακεδονικού Αγώνος Πηνελόπης Δέλτα, Θεσσαλονίκη 1958, σελ. 15.
[2] Ημερολόγιο 1991, «Κρητικές Μαδάρες», σελ.3
[3] Μάντακα, Ν., Γιάννη, «Μακεδονικός Αγώνας 1903-1908», Εκδόσεις Εταιρείας των Φίλων του Πολεμικού Μουσείου Παραρτήματος Χανίων, Χανιά 2005, σελ. 540- 559
[4] Όλοι οι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού είχαν ένα κωδικό όνομα- ψευδώνυμο, γιατί το επίσημο Ελληνικό Κράτος δεν ήθελε να εκτεθεί απέναντι στην Τουρκία και επομένως δεν έπρεπε να φαίνεται ότι οι Έλληνες Αξιωματικοί είχαν ανάμειξη με τις κινήσεις στη Μακεδονία, διαφορετικά ελλόχευε ο κίνδυνος πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Έλληνες Αξιωματικοί είχαν ανάμειξη με τις κινήσεις στη Μακεδονία, διαφορετικά ελλόχευε ο κίνδυνος πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
[5] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Μακεδονικός Αγώνας και τα γεγονότα στη Θράκη (1904-1908)» Αθήνα, 1998, σελ. 144
[6] ΔΕΤΟΡΑΚΗ Θ., «Ιστορία της Κρήτης» , Ηράκλειο 1990, σελ. 458
[7] Πρόκειται για την εξέγερση του Ίλιντεν στις 20 Ιουλίου 1903 (εορτή του Προφήτη Ηλία), όταν οι τσέτες της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ) επιτέθηκαν στο Κρούσοβο, Κλεισούρα, Νυμφαίο και σε άλλες πόλεις για να πυρπολήσουν κυβερνητικά κτίριο, να σκοτώσουν κυβερνητικούς υπαλλήλους και αντιφρονούντες, οπότε οι Βουλγαρικές και Τουρκικές αγριότητες οδήγησαν τον ελληνικό λαό σε εξέγερση, με αποτέλεσμα να γίνει μεγάλο συλλαλητήριο στους στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα στις 15 Αυγ. 1903. ΄Ετσι η Ελλάδα δραστηριοποιήθηκε.
(ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Μακεδονικός Αγώνας ...», ό. π., σελ. 95-108 και σελ. 142-143)
[8] Από τα υποκοριστικά ονόματα των δύο παιδιών του, Μίκης (Μιχαήλ) και Ζέζα (Ζωή)
[9] Αρχικά ο νεκρός Π. Μελάς τάφηκε στις 14 Οκτωβρίου 1904, πάνω από το χωριό Στάτιστα, κοντά σε ένα ρέμα. Στις 17 Οκτωβρίου του 1904 ο Γερμανός Καραβαγγέλης έστειλε τον Ντίνα να μεταφέρει το άψυχο σώμα του στην Καστοριά για ενταφιασμό. Ο Ντίνας έφθασε στο χωριό και άρχισε την εκταφή. Όταν ειδοποιήθηκε ότι τουρκικό απόσπασμα ερχόταν στο χωριό, αφαίρεσε το κεφάλι του Παύλου Μελά, το τύλιξε σε λευκή καθαρή πετσέτα, το έβαλε στο δισάκι του, επανενταφίασε το υπόλοιπο σώμα του, και το μετέφερε αρχικά στο Ζέλοβο (Αντάρτικο) και μετά στο Πισοδέρι Φλώρινας, όπου μυστικά ενταφιάστηκε μπροστά στο ΄Αγιο Βήμα του Ι.Ν. της Αγίας Παρασκευής από τον ιερέα- εθνομάρτυρα π. Σταύρο Τσάμη. Οι Τούρκοι στις 23 Οκτωβρίου 1904, μετά από εξονυχιστικές έρευνες ανακάλυψαν το ακέφαλο σώμα τού Μελά και το μετέφεραν στην Καστοριά. Ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης κατόρθωσε να πάρει το λείψανο και τελικά το έθαψε στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν. των Ταξιαρχών Καστοριάς. Το 1972 πέθανε η σύζυγος του Παύλου Μελά, Ναταλία, και το 1975 τα οστά της μεταφέρθηκαν από την κόρη τους Ζωή Μελά- Ιωαννίδη και εναποθέτηκαν στο μαρμάρινο μνημείο, πλάι στον ήρωα άνδρα της, σύμφωνα με τη στερνή της επιθυμία.
[10] Μάντακα, Γιάννη, ό.π., σελ. 14, αναγράφονται ονομαστικά οι 39 αυτοί Καπεταναίοι και ο αριθμός των ανδρών του καθένα. Επίσης βλ. Γυπαράκη, Ανδρέα, «Κρήτες Μακεδονομάχοι 1903-1908» τον αντίστοιχο κατάλογο. Οι θυσίες τους αναγράφονται και στο Ημερολόγιο 1991 «Κρητικές Μαδαρες».
[11] Μάντακα, Γιάννη, «Μακεδονικός Αγώνας 1903-1908», ό.π., οπισθόφυλλο έκδοσης 2005
[12] Αρχείο ΓΕΣ/ΔΙΣ φ. 169/Α/120-149 και ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ο Ελληνικός Στρατός κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912- 1913», τόμος Α’. Αθήνα, 1998, σελ. 23
[13] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στπυς Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995. Επιπλέον σημειώνεται ότι «το έγγραφο παράδοσης του Μπιζανίου παραδόθηκε στον Ιερό Λόχο Φοιτητών». Βλέπε και ΓΕΣ/ΔΙΣ, Β’ τόμος, σελ. 420 κ.ε. και Παράρτημα, σελ. 697
[14] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995, σελ. 204- 206.
[15] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995, σελ. 180 και 185
[16] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Ελληνικός Στρατός κατά τους ΒΠ...», τόμος Α’, 1998, σελ. 118
[17] Ηρώον του Γυμνασίου Χανίων. ( Απρτίου 1921).
[18] Η επίσημη ανακήρυξη της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα έγινε την 1η Δεκεμβρίου 1913. Τότε αποκαλύφθηκε και η μαρμάρινη επιγραφή στο Φρούριο του Φιρκά στο λιμάνι των Χανίων στην οποία αναγράφεται:
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝ ΚΡΗΤΗ
1669- 1913
ΗΤΟΙ 267 ΕΤΗ, 7 ΜΗΝΕΣ, 7 ΗΜΕΡΑΙ
ΕΤΗ ΑΓΩΝΙΑΣ
[19] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Ελληνικός Στρατός 1912- 1913» τόμος Β’, 1991, σελ. 391- 392
[20] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995, σελ. 182 και Εφημερίδα «Νέα Εποχή Χανίων, φύλλο 9 Ιανουαρίου 1914
[21] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο ελληνικός Στρατός κατά τους ΒΠ 1912- 1913..», 1988, τόμος Α, σελ.20
[22] Μάντακα Γιάννη, «Κρήτες Μακεδονομάχοι», ο.π. σελ. 121
[23] Η λέξη Μακεδονία είναι ιστορικά, εθνικά, γλωσσολογικά και πολιτιστικά ελληνική. Η F.Y.R.O.M. δεν έχει το δικαίωμα να κλέψει αυτό το όνομα. Το ιστορικό της όνομα είναι Vardarska. (Βαρντάρσκα) βλέπε και το άρθρο του Καθηγητή Πανεπιστημίου Σταύρου Θεοφανίδη στο περιοδικό «Διεθνές Βήμα», τεύχος 32 (33), ΙΟΥΝ- ΙΟΥΛ- ΑΥΓ 2005, Δραγατσανίου 4, Αθήνα
Και στους πολέμους αυτούς οι Κρητικοί δεν έμειναν ουδέτεροι και αμέτοχοι, ανεξάρτητα αν η Κρήτη - Η Κρητική Πολιτεία - βρισκόταν ακόμη κάτω από την επικυριαρχία του Σουλτάνου και οι Κρητικοί παρέμειναν εντός εισαγωγικών «Τούρκοι υπήκοοι». Όμως, στην Κρήτη η επιστράτευση προχωρούσε παράλληλα με εκείνην (17 Σεπτεμβρίου 1912) στην υπόλοιπη χώρα και μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου συγκροτήθηκαν 16 λόχοι, οι οποίοι μόλις κηρύχθηκε ο πόλεμος μεταφέρθηκαν στον Πειραιά. Με αυτούς και άλλους που στάλθηκαν στη συνέχεια από την Κρήτη συγκροτήθηκαν στην Αθήνα τέσσερα Τάγματα Κρητών, από τα οποία τα τρία αποτέλεσαν το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών που διατέθηκε στο Στρατό Ηπείρου και το 4ο Τάγμα στο Στρατό Θεσσαλίας, ως Ανεξάρτητο Τάγμα.[12]
Στις 5 Οκτωβρίου που κηρύχθηκε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος, το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών έφθασε με πλοία στον Πειραιά. Οι Κρητικοί παρήλασαν παρατεταγμένοι, ευθυτενείς, αγέρωχοι προς την Αθήνα και έγιναν αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων σε ένα παραλήρημα εθνικού ενθουσιασμού. Ας μη ξεχνάμε ότι οι Κρητικοί είχαν γίνει θρύλος στην ελληνική συνείδηση για τις ατελείωτες επαναστάσεις τους (πάνω από 30). Και βέβαια, ένιωθαν να τους συνοδεύει η αίγλη του Κρητικού Πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου, ο οποίος αποτελούσε έναν ισχυρό πόλο έλξης για κάθε Κρητικό. Μάλιστα, ο ίδιος ο Βενιζέλος στις 14 Οκτωβρίου 1912, παράδωσε στον Διοικητή Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Λάμπρο Συνανιώτη τη σημαία του Συντάγματος και υπήχθη στον Στρατό Ηπείρου, όπου έλαβε μέρος στις μάχες Πέντε Πηγαδιών (24-27 Οκτωβρίου), Πεστών (29 Οκτωβρίου), και από το Δεκέμβριο 1912 μέχρι τις 21 Φεβρουαρίου 1913 στις θρυλικές και φονικές μάχες Αετοράχης, Μανωλιάσας και Μπιζανίου. Ο Κωστής Καπιδάκης, εθελοντής φοιτητής της Νομικής στον «Ιερό Λόχο Κρητών Φοιτητών» και μετέπειτα προϊστάμενος της Γραμματείας του Εφετείου Κρήτης γράφει:
«Εκ των 1400 ανδρών του Τάγματος που είχε ενταχθεί ο Λόχος Φοιτητών έμειναν ζώντες 567. Οι λοιποί 833 είχαν πέσει στο πεδίο της Μάχης και το Τάγμα οργανώθηκε σε Διλοχία»[13]
Ο «ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ ΚΡΗΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ» υπαγόταν στο 1ο Τάγμα Κρητών του Ανεξάρτητου Συντάγματος Κρητών. Ο ιερολοχίτης Ιωάννης Κ. Χατζιδάκης, και μετέπειτα γεοπόνος, στο βιβλίο του «Ηρώον Πολεμιστών» το 1927, μας δίνει μια πλήρη και συνοπτική εικόνα της οργάνωσης και της δράσης αυτού του ηρωικού λόχου. Γράφει:
«Ο κρητικός Εθελοντικός Λόχος απετελέσθη εκ 250 φοιτητών και σπουδαστών, οίτινες εγκαταλείψαντες τα μαθητικά θρανία, έσπευσαν αμέσως μετά την κήρυξιν των Βαλκανικών Πολέμων αυθορμητως να χύσωσιν και αυτοί το αίμα των ως Ιερολοχίται του 1821, υπέρ της απελευθερώσεως των υπό τον Τουρκικόν Ζυγόν στεναζόντων αδελφών μας.
Έλαβον μέρος απ’ αρχής μέχρι τέλους εις την γιγαντομαχίαν του Ηπειρωτικού Αγώνος. Διεδραμάτισαν κύριον ρόλον εις την μάχη των Πεστών, κυριεύσαντες και δύο πυροβολα- πρώτοι εισελθόντες εις Πεστά...
Η 21η Φεβρουαρίου 1913,ημέρα παραδόσεως του Μπιζανίου, εύρεν αυτούς απέναντί του και εις απόστασιν 200 μόλις μέτρων. Αλλά και το έγγραφον της παραδόσεως των Ιωαννίνων κατατέθη εις χείρας των. Και δι’ αυτών, μεταβιβάσθη εις Γενικόν Αρχηγείον...
Εις τον Δεύτερον Βαλκανικόν Πόλεμον, τον κατά της Βουλγαρίας, εισήλθον εις Ξάνθην και Γκιουμουλτζίναν (Κομοτηνή). Διέτρεξαν μέγα μέρος της Μακεδονίας και της Θράκης.
Έφθασαν νικηταί μέχρι της Ροδόπης και πέραν του Νευροκοπίου, ότε επρόλαβεν την προέλασίν των η συνθήκη ειρήνη ς- διότι άλλως, θα εισήρχοντο εις Σόφιαν...
Ο Λοχαγός των Πέτρος Σαλταμπάσης, εφονεύθη εις Μπιζάνι. Ο διοικητής του Τάγματος Σταύρος Ρήγας, ετραυματίσθη εν μέσω αυτών.
Αι απώλειαι του Λόχου Κρητών Φοιτητών εις νεκρούς, τραυματίας και θανόντας εκ των κακουχιών του πολέμου, υπερέβησαν τους 160 εκ των 250 που αποτελούν αρχικώς το σύνολον.»[14]
Το 4ο Τάγμα Εθελοντών Κρητικών με Διοικητή τον Ταγματάρχη Γεώργιο Π. Κολοκοτρώνη, εγγονό του Θ. Κολοκοτρώνη,[15] (σκοτώθηκε στις 12 Ιουλίου 1913, μαχόμενος στην Άνω Τσουμαγιά), διατέθηκε στο Στρατό Θεσσαλίας, στην VII Μεραρχία. Πολέμησε ηρωικά στα Στενά της Πέτρας, στην απελευθέρωση της Κατερίνης (15 Οκτ. 1912), στη Μάχη των Γιαννιτσών (19-20 Οκτ.1912) και ήταν το πρώτο Τάγμα που εισήλθε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτωβρίου 1912, ως εμπροσθοφυλακή της Μεραρχίας.[16]
Στο Τάγμα αυτό υπηρετούσε και ο Ανθ/γος Ιωάννης Αλεξάκης (1885-1985), μετέπειτα Αντιστράτηγος (μια εξαίρετη στρατιωτική και συγγραφική φυσιογνωμία). Κατά το Β’ Βαλκανικό Πόλεμο το τάγμα έλαβε μέρος στη Μάχη του Κιλκίς- Λαχανά (19- 21 Ιουνίου 1913), ενταγμένο στην VI Μεραρχία. Επίσης, έλαβε μέρος στην απελευθέρωση του Σιδηροκάστρου (26-27 Ιουνίου 1913) και έφθασε μέχρι Τσουμαγιά (12-14 Ιουλίου 1913). Οι απώλειες του τάγματος αυτού ήταν οι μεγαλύτερες από όλες τις άλλες αντίστοιχες μονάδες του Ελληνικού Στρατού (από τους 1000, επέζησαν μόνο 50!) του ελληνικού στρατού.
Αποκορύφωμα της συμμετοχής και της συμβολής των Κρητικών για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912- 1913 αποτελούν και οι μαθητές του Γυμνασίου Χανίων[17]. Στον προαύλιο χώρο του 1ου Γυμνασίου Χανίων υπάρχει το μνημείο που απαθανατίζει τους 40 νεκρούς μαθητές.
Στις τρεις πλευρές του μνημείου είναι χαραγμένα τα ονοματεπώνυμα των μαθητών και στην πρόσοψη οι παρακάτω στίχοι:
«ΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΗΝ ΤΙΜΗ
ΜΕ Τ’ ΑΡΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
ΕΤΡΕΞΑΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΚΟΛΕΙΟ
ΣΤΑ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΑ ΜΕΡΗ.
ΜΑ ΒΟΛΙ ΜΑΥΡΟ ΞΕΣΚΙΣΕ
ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΣΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΝ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟ
ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΗΤΕΡΑ
ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΙΜΗΘΗΤΕ ΜΑΣ
ΣΑΝ ΤΟ ΖΗΤΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ
ΤΟΝ ΝΙΚΗΤΗ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΕΙΝΕ ΧΑΡΑ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ»
Ως εθελοντές κατατάχτηκαν στο Στρατό (VII Mεραρχία) και οι δύο γιοι του Ελ. Βενιζέλου. Ο 19χρονος Κυριάκος και ο 18χρονος Σοφοκλής, εύελπις τότε, ως Λόχίας. Στο Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών υπήγοντο επίσης ο Λόχος των εξ Αμερικής εθελοντών, ο Λόχος Διδασκάλων (ήταν εύκολο οι Κρητικοί δάσκαλοι, ως Τούρκοι υπήκοοι να υπηρετήσουν στη Μακεδονία) κ.ά. Η δύναμή του ανερχόταν στους 3500 εκπαιδευόμενους και ετοιμοπόλεμους άνδρες. Στο Σύνταγμα υπηρετούσαν οι Κρητικοί Ανθυπολοχαγοί: Αλεξάκης Ιωάννης, Αρχαύλης Ιωάννης, Γερουκάκης Ιωάννης, Γυπαράκης Ανδρέας, Κλωνιζάκης Αντώνης, Κούνδουρος Ρούσσος, Λαγουμιτζάκης Ιωάννης, Λιναρδάκης Εμμανουήλ, Μαρινάκης Ιωάννης, Μαρινάκης Σταύρος, Νάθαινας Α, Ξυλούρης Μιχαήλ, Παπαδάκης Νικόλαος, Παπαδογιάννης Εμμανουήλ, Πατεράκης Μιχαήλ, Στρατίκος Στρατής κ.ά.
Αξίζει να μνημονεύσουμε τον πρώτο πανεπιστημιακό δάσκαλο Χρήστο Μακρή από τα Σελλιά Ρεθύμνου, εθελοντή στο Σώμα των 120 ανδρών του συνεπαρχιώτη του Στυλιανού Κλειδή, ο οποίος ανέλαβε και το Σώμα μετά τον θάνατο του Κλειδή. Έπεσε, ηρωικά μαχόμενος, στο Δρίσκο Ιωαννίνων, στις 28 Νοεμβρίου 1912, σε ηλικία 32 ετών. Στην κεντρική είσοδο του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη στήλη στην οποία αναγράφεται: «Χρήστος Μακρής, υφηγητής Θεολογίας, έπεσεν εις τους κατά των Τούρκων Πολέμους 1912 - 1913».
Η Κρήτη, όπως είναι γνωστό, παρέμενε ακόμα κάτω από την επικυριαρχία του Σουλτάνου[18], ο οποίος «θα χαλούσε τον κόσμο» με διεθνή διαβήματα, αν η Κρητική Πολιτεία διατηρούσε στρατό. Όμως, πολύ προνοητικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος αντί για στρατό που θα προκαλούσε έντονες αντιδράσεις είχε ιδρύσει το 1907 την «Πολιτοφυλακή» ως επικουρικό σώμα της Χωροφυλακής, με αρχηγό τον Ταγματάρχη Πυροβολικού Ανδρέα Μομφεράτο « για την εξασφάλιση της εσωτερικής τάξης στην Κρήτη και την προστασία της », ώστε να αναγκαστούν εκ των πραγμάτων οι λεγόμενες Προστάτιδες Μεγάλες Δυνάμεις να αποχωρήσουν από το νησί. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχε προνοήσει ο Βενιζέλος. Δηλαδή, μετά την ίδρυση της «Πολιτοφυλακής» το 1907, οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1908 δήλωσαν ότι θα αποχωρήσουν τμηματικά. Και στις 13 Ιουλίου 1909 έφυγαν από την Κρήτη και οι τελευταίοι Ευρωπαίοι στρατιώτες. Ωστόσο, με την πρόσκληση μιας κλάσης περίπου 1000 ανδρών, για την Πολιτοφυλακή, κάθε χρόνο, στο τέλος του 1912 είχαν εκπαιδευτεί περίπου 5.000 άνδρες. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι Κρητικοί στους Βαλκανικούς Πολέμους βρέθηκαν εκπαιδευμένοι και ετοιμοπόλεμοι. Στην πραγματικότητα η «Πολιτοφυλακή» ήταν τακτικός στρατός. Επικεφαλής και εκπαιδευτές τέθηκαν τον πρώτο χρόνο 40 αξιωματικοί και 80 υπαξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, οι οποίοι φαινομενικά διαγράφτηκαν από τη δύναμη του για να μη δημιουργηθούν τουρκικές αντιδράσεις. Συγκροτήθηκαν 2 τάγματα. Το πρώτο με έδρα τα Χανιά και το δεύτερο το Ηράκλειο και εξοπλίστηκαν με τουφέκια Μάνλιγχερ.
Το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών εκτός από την κύρια δράση του στην Ήπειρο (Μάχες Αργυροκάστρου, Πρεμέτης, Κορυτσάς, Μοσχόπολης κ.ά.) τις οποίες δεν θα αναλύσουμε [19], στις αρχές Ιουλίου 1913 μεταφέρθηκε από τους Αγίους Σαράντα στην Καβάλα, εκτός από το ΙΙΙ Τάγμα του, που παρέμεινε στην Κορυτσά. Έλαβε μέρος στην απελευθέρωση της Ξάνθης (13 Ιουλίου 1913), της Κομοτηνής (15 Ιουλίου 1913) και πολεμώντας έφθασε μέχρι το Νευροκόπι (24 Ιουλίου 1913). Στις 14 Αυγούστου 1913 μετονομάστηκε σε 14ο Σύνταγμα Πεζικού και τέλος στις 8 Ιανουαρίου 1914 επανήλθε στα Χανιά, όπου έγινε δεκτό με παλλαϊκό ενθουσιασμό και έτυχε λαμπρής πανηγυρικής υποδοχής.[20]
Επιπλέον του ελληνικού Τακτικού Στρατού και του «Εθελοντικού Στρατού της Κρήτης» δημιουργήθηκαν τα εθελοντικά σώματα των «Προσκόπων», τα οποία πολλαπλώς ενίσχυσαν και βοήθησαν τον Τακτικό Στρατό, πολεμώντας για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Οι εθελοντές αυτοί, αφού έδωσαν τον όρκο του στρατιώτη και οργανώθηκαν σε ιδιαίτερα τμήματα, σώματα εθελοντών, με επικεφαλής αξιωματικούς ή οπλαρχηγούς εντάχθηκαν στο στρατό Θεσσαλίας και στο Στρατό ηπείρου, αναλαμβάνοντας διάφορες αποστολές στη διάρκεια του πολέμου. Συνολικά οργανώθηκαν 77 Σώματα Κρητών εθελοντών δύναμης 3.556 ανδρών, 9 Μακεδόνων δύναμης 211 ανδρών, 9 Ηπειρωτών δύναμης 446 ανδρών. Οι εθελοντές Πρόσκοποι από τα λοιπά μέρη της Ελλάδας ανήλθαν σε 1812 άνδρες. Από το σύνολο των 6.025 εθελοντών, οι 3.556 από την Κρήτη και από τα 95 εθελοντικά Σώματα, τα 77 ήταν από την Κρήτη.[21] Στα σώματα αυτά συμμετείχαν όλοι σχεδόν οι Μακεδονομάχοι του Μ.Α., ως αρχηγοί Σωμάτων, Οπλαρχηγοί, Πράκτορες, Οπλίτες κτλ. οι οποίοι είχαν μεγάλη πολεμική εμπειρία και γνώση της Μακεδονίας και είχαν πάρει διαστάσεις γιγάντων στη συνείδηση του λαού.
Η συμβολή και οι θυσίες των Κρητικών στο Μακεδονικό Αγώνα 1903- 1908 και στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, ήταν όντως μεγάλη, αποτελεσματική, ηρωική, αξιοθαύμαστη, και, αποκλειστικά ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ. Τα όσα ανέφερα σε γεγονότα, χρονολογίες, αριθμούς και ονόματα δεν ήταν καθόλου υπερβολικά, ούτε εγκωμιαστικά, ούτε πολλά. Ταπεινά εξιστόρησα ορισμένες πολεμικές δραστηριότητες, πρόβαλα, ίσως, μόνο λίγους ήρωες, ελάχιστους πρωταγωνιστές και μερικούς Κρητικούς, καταθέτοντας με τον «πρέποντα λόγο» τα απαραίτητα στοιχεία. Ο μεγάλος Κρητικός Καζαντζάκης δίνει τη γενική εξήγηση γράφοντας:
«... Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο μια άλλη χώρα, όπου οι άνθρωποί της βλέπουν τον πόνο, την θυσία, την ατομική τους καταστροφή από τόσο ύψος... Υπάρχει και κάτι άλλο όμως στην Κρήτη. Υπάρχει κάποια φλόγα- ψυχή. Κάτι πιο πάνω απ΄ τη ζωή και απ’ το θάνατο, που είναι δύσκολο να το ορίσεις. Υπάρχει αυτή η περηφάνια, το πείσμα, η παλικαριά, η αψηφισιά μαζί τους...».[22]
Πέρασαν 100 και πλέον χρόνια από την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα, 93 από την έναρξη των νικηφόρων Βαλκανικών Πολέμων και 92 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. (1 Δεκεμβρίου 1913).
Επάξια, λοιπόν, και εφέτος με συγκίνηση, ευλάβεια, υπερηφάνεια και θαυμασμό τιμούμε όλους εκείνους τους στρατευμένους και εθελοντές όλης της Ελλάδας, που πολέμησαν, δεινοπάθησαν, τραυματίστηκαν και θυσιάστηκαν στο βωμό του μεγάλου εθνικού χρέους, απελευθερώνοντας τη Μακεδονία, την Ήπειρο και την Κρήτη.
Δυστυχώς, και σήμερα η Μακεδονία μας βρίσκεται σε υψηλό βαθμό επικαιρότητας και σφετερισμού του ονόματός της [23] και οι ευχές όλων μας είναι να έχει την καλύτερη εθνική έκβαση.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΠΗΓΕΣ
1.ΑΛΕΞΑΚΗΣ, Ιωάννης, Αντιστράτηγος ε.α. , «Ο πρώτος στρατός της Κρήτης»
2.ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ο Μακεδονικός Αγώνας και τα γεγονότα στη Θράκη 1904- 1908», Αθήνα 1998, (1979)
3. ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ο Ελληνικός Στρατός κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912- 1913», τόμος Α’. 1988 (1932), Τόμος Β’ 1991 (1932)
4. ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1821- 1997», Αθήνα 1997 (1957)
5. ΔΕΤΟΡΑΚΗΣ, ΘΕΟΧΑΡΗΣ, «Ιστορία της Κρήτης», Ηράκλειο, 1990
6. Δήμος Χανίων «Ημερολόγιο 2004»
7. Καλλιτεχνικός Σύλλογος Χανίων, «Κρητικές Μαδάρες», Ημερολόγιο 1991, Χανιά 1991
8. ΚΕΛΑΪΔΗΣ, ΠΑΡΙΣ, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995
9. ΚΟΡΝΑΡΟΣ, ΒΙΤΖΕΝΤΖΟΣ, «Ερωτόκριτος», Βενετία 1713
10. ΜΑΝΤΑΚΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ, «Κρήτες Μακεδονομάχοι 1903- 1912», Πολεμικό Μουσείο Χανίων, Χανιά, 1997
11. ΜΑΝΤΑΚΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ, « Μακεδονικός Αγώνας 1903- 1912», Χανιά, 2005
12. Μνημείο Πεσόντων Μακεδονομάχων Μαθητών 1ου Γυμνασίου Χανίων 1912- 1913 (Αποκαλυπτήρια 25 Μαρτίου 1921)
13. ΜΟΔΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ, «Στα Μακεδονικά βουνά», έκδ. Ράλλη, Αθήνα, 1930,
14. ΜΟΔΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ, «Μακεδονικός Αγών και Μακεδόνες Αρχηγοί», Θεσσαλονίκη, 1950
15. ΜΟΔΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ «Ο Μακεδονικός Αγώνας ...», Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη, 1967
________________________________________
[1] Γερμανού Καραβαγγέλη: «Ο Μακεδονικός Αγώνας», Αρχείο Μακεδονικού Αγώνος Πηνελόπης Δέλτα, Θεσσαλονίκη 1958, σελ. 15.
[2] Ημερολόγιο 1991, «Κρητικές Μαδάρες», σελ.3
[3] Μάντακα, Ν., Γιάννη, «Μακεδονικός Αγώνας 1903-1908», Εκδόσεις Εταιρείας των Φίλων του Πολεμικού Μουσείου Παραρτήματος Χανίων, Χανιά 2005, σελ. 540- 559
[4] Όλοι οι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού είχαν ένα κωδικό όνομα- ψευδώνυμο, γιατί το επίσημο Ελληνικό Κράτος δεν ήθελε να εκτεθεί απέναντι στην Τουρκία και επομένως δεν έπρεπε να φαίνεται ότι οι Έλληνες Αξιωματικοί είχαν ανάμειξη με τις κινήσεις στη Μακεδονία, διαφορετικά ελλόχευε ο κίνδυνος πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Έλληνες Αξιωματικοί είχαν ανάμειξη με τις κινήσεις στη Μακεδονία, διαφορετικά ελλόχευε ο κίνδυνος πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
[5] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Μακεδονικός Αγώνας και τα γεγονότα στη Θράκη (1904-1908)» Αθήνα, 1998, σελ. 144
[6] ΔΕΤΟΡΑΚΗ Θ., «Ιστορία της Κρήτης» , Ηράκλειο 1990, σελ. 458
[7] Πρόκειται για την εξέγερση του Ίλιντεν στις 20 Ιουλίου 1903 (εορτή του Προφήτη Ηλία), όταν οι τσέτες της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ) επιτέθηκαν στο Κρούσοβο, Κλεισούρα, Νυμφαίο και σε άλλες πόλεις για να πυρπολήσουν κυβερνητικά κτίριο, να σκοτώσουν κυβερνητικούς υπαλλήλους και αντιφρονούντες, οπότε οι Βουλγαρικές και Τουρκικές αγριότητες οδήγησαν τον ελληνικό λαό σε εξέγερση, με αποτέλεσμα να γίνει μεγάλο συλλαλητήριο στους στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα στις 15 Αυγ. 1903. ΄Ετσι η Ελλάδα δραστηριοποιήθηκε.
(ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Μακεδονικός Αγώνας ...», ό. π., σελ. 95-108 και σελ. 142-143)
[8] Από τα υποκοριστικά ονόματα των δύο παιδιών του, Μίκης (Μιχαήλ) και Ζέζα (Ζωή)
[9] Αρχικά ο νεκρός Π. Μελάς τάφηκε στις 14 Οκτωβρίου 1904, πάνω από το χωριό Στάτιστα, κοντά σε ένα ρέμα. Στις 17 Οκτωβρίου του 1904 ο Γερμανός Καραβαγγέλης έστειλε τον Ντίνα να μεταφέρει το άψυχο σώμα του στην Καστοριά για ενταφιασμό. Ο Ντίνας έφθασε στο χωριό και άρχισε την εκταφή. Όταν ειδοποιήθηκε ότι τουρκικό απόσπασμα ερχόταν στο χωριό, αφαίρεσε το κεφάλι του Παύλου Μελά, το τύλιξε σε λευκή καθαρή πετσέτα, το έβαλε στο δισάκι του, επανενταφίασε το υπόλοιπο σώμα του, και το μετέφερε αρχικά στο Ζέλοβο (Αντάρτικο) και μετά στο Πισοδέρι Φλώρινας, όπου μυστικά ενταφιάστηκε μπροστά στο ΄Αγιο Βήμα του Ι.Ν. της Αγίας Παρασκευής από τον ιερέα- εθνομάρτυρα π. Σταύρο Τσάμη. Οι Τούρκοι στις 23 Οκτωβρίου 1904, μετά από εξονυχιστικές έρευνες ανακάλυψαν το ακέφαλο σώμα τού Μελά και το μετέφεραν στην Καστοριά. Ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης κατόρθωσε να πάρει το λείψανο και τελικά το έθαψε στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν. των Ταξιαρχών Καστοριάς. Το 1972 πέθανε η σύζυγος του Παύλου Μελά, Ναταλία, και το 1975 τα οστά της μεταφέρθηκαν από την κόρη τους Ζωή Μελά- Ιωαννίδη και εναποθέτηκαν στο μαρμάρινο μνημείο, πλάι στον ήρωα άνδρα της, σύμφωνα με τη στερνή της επιθυμία.
[10] Μάντακα, Γιάννη, ό.π., σελ. 14, αναγράφονται ονομαστικά οι 39 αυτοί Καπεταναίοι και ο αριθμός των ανδρών του καθένα. Επίσης βλ. Γυπαράκη, Ανδρέα, «Κρήτες Μακεδονομάχοι 1903-1908» τον αντίστοιχο κατάλογο. Οι θυσίες τους αναγράφονται και στο Ημερολόγιο 1991 «Κρητικές Μαδαρες».
[11] Μάντακα, Γιάννη, «Μακεδονικός Αγώνας 1903-1908», ό.π., οπισθόφυλλο έκδοσης 2005
[12] Αρχείο ΓΕΣ/ΔΙΣ φ. 169/Α/120-149 και ΓΕΣ/ΔΙΣ «Ο Ελληνικός Στρατός κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912- 1913», τόμος Α’. Αθήνα, 1998, σελ. 23
[13] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στπυς Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995. Επιπλέον σημειώνεται ότι «το έγγραφο παράδοσης του Μπιζανίου παραδόθηκε στον Ιερό Λόχο Φοιτητών». Βλέπε και ΓΕΣ/ΔΙΣ, Β’ τόμος, σελ. 420 κ.ε. και Παράρτημα, σελ. 697
[14] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995, σελ. 204- 206.
[15] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995, σελ. 180 και 185
[16] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Ελληνικός Στρατός κατά τους ΒΠ...», τόμος Α’, 1998, σελ. 118
[17] Ηρώον του Γυμνασίου Χανίων. ( Απρτίου 1921).
[18] Η επίσημη ανακήρυξη της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα έγινε την 1η Δεκεμβρίου 1913. Τότε αποκαλύφθηκε και η μαρμάρινη επιγραφή στο Φρούριο του Φιρκά στο λιμάνι των Χανίων στην οποία αναγράφεται:
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝ ΚΡΗΤΗ
1669- 1913
ΗΤΟΙ 267 ΕΤΗ, 7 ΜΗΝΕΣ, 7 ΗΜΕΡΑΙ
ΕΤΗ ΑΓΩΝΙΑΣ
[19] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο Ελληνικός Στρατός 1912- 1913» τόμος Β’, 1991, σελ. 391- 392
[20] Κελαϊδή, Πάρι, «Κρητικοί Εθελοντές στους Απελευθερωτικούς Πολέμους 1912- 1913», Αθήνα 1995, σελ. 182 και Εφημερίδα «Νέα Εποχή Χανίων, φύλλο 9 Ιανουαρίου 1914
[21] ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Ο ελληνικός Στρατός κατά τους ΒΠ 1912- 1913..», 1988, τόμος Α, σελ.20
[22] Μάντακα Γιάννη, «Κρήτες Μακεδονομάχοι», ο.π. σελ. 121
[23] Η λέξη Μακεδονία είναι ιστορικά, εθνικά, γλωσσολογικά και πολιτιστικά ελληνική. Η F.Y.R.O.M. δεν έχει το δικαίωμα να κλέψει αυτό το όνομα. Το ιστορικό της όνομα είναι Vardarska. (Βαρντάρσκα) βλέπε και το άρθρο του Καθηγητή Πανεπιστημίου Σταύρου Θεοφανίδη στο περιοδικό «Διεθνές Βήμα», τεύχος 32 (33), ΙΟΥΝ- ΙΟΥΛ- ΑΥΓ 2005, Δραγατσανίου 4, Αθήνα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου