Μια ακόμη επέτειος εορτασμού απελευθέρωσης της πόλης του Κιλκίς και της ομώνυμης μάχης ολοκληρώθηκε. Ανάμικτα τα συναισθήματα για αυτό το μεγαλειώδες γεγονός που δυστυχώς είναι άγνωστο σε πολλούς Έλληνες, αφού δεν αναφέρεται σε κανένα σχολικό βιβλίο.
Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιάτρου Στ. Λίβα γέννημα θρέμμα Κιλκισιώτης «Η παλιά, μικρή μας πόλη»,( Αθήνα 1988).
«Ένα απέραντο “Εθνικό Νεκροταφείο”, που κρύβει στα σπλάχνα του τα κορμιά χιλιάδων παλικαριών, είναι ο τόπος μας. Και πάνω στα κορμιά αυτά στήθηκαν τα θεμέλια αυτής της πόλης. Και το σιτάρι που φτιάχνει το ψωμί μας θεριεύει και μεστώνει ρουφώντας από τη γη αίμα αντί για νερό.
Κάθε λόφος γύρω μας κι ένας “κρανίου τόπος”. Κάθε χωράφι κι ένας «αγρός αίματος» για να χρησιμοποιήσω τους χαρακτηρισμούς του Ευαγγελίου που τόσο ταιριάζουν στην περίπτωση.
Τα πρώτα χρόνια, τ’ αλέτρια που όργωναν τη γη, έφερναν στην επιφάνεια λευκά κόκαλα, “κόκαλα Ελλήνων ιερά”, αντάμα με σκουριασμένες ξιφολόγχες και δερμάτινες παλάσκες περασμένες σε ζωστήρες που έζωναν, κάποτε, λυγερά σώματα παλικαριών. Κι όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε να θυμόμαστε πως κάποτε, σκάβοντας τις αυλές των σπιτιών μας είχαμε βρει σκουριασμένα όπλα κι ανθρώπινα κόκαλα.
Σαν στοιχειωμένος έμοιαζε το τόπος μας και τα παιδιά φοβόταν να βγουν το βράδυ από τα σπίτια τους.
Θυμάμαι τους πρώτους περιπάτους που κάναμε με το νηπιαγωγείο, εκεί κοντά στους πρόποδες του Άη- Γιώργη. Η δασκάλα μας έλεγε ότι οι παπαρούνες στον τόπο μας είναι πιο κόκκινες από αλλού “γιατί παίρνουν το χρώμα τους από το αίμα των σκοτωμένων παλικαριών”. Κι εμείς διστάζουμε να τις κόψουμε, από φόβο, μήπως και ματώσουμε τα χέρια μας».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου